Frase #17

Publicado: noviembre 3, 2010 en Frases

Leido en el libro Brujerías de Terry Pratchett:

…tenía la sensación de que el camino debía de llevar a alguna parte.

Esta ficción geográfica había sido la perdición de mucha gente. Los caminos no tienen por qué llevar a algún lugar obligatoriamente. Lo único que es obligatorio es que empiecen en algún lugar.

Frase #16

Publicado: octubre 27, 2010 en Frases, Sin sentidos

Leído en el libro La balada de la reina descalza de Joaquín Borrell:

Porque es la mujer casada el más funesto trofeo; como la losa pesada que sella tu mausoleo; hidra de siete cabezas que te vigila y te acucia e igual destila simplezas que aristotélica astucia. Es de tus años mejores la insaciable sanguijuela que marchita tus colores y vacía tu escarcela; una purga cotidiana que has de beber sorbo a sorbo; es tu censor, tu tirana, tu centinela y tu estorbo; que como el vino en la uva dormita en los granos tiernos en cada mujer se incuba un dragón de los infiernos.

¿Sabéis? Hoy es uno de esos días en los que he llegado al trabajo tranquilamente, como un día cualquiera. He entrado en el edificio, sufrido el golpe de calor de costumbre, y a los 5 minutos me ha dado por empezar a partirme el culo de risa. No tengo ni idea de por qué… ni se me ocurre ninguna razón… y quería compartirlo.

Os dejo también una copia de la entrada de hoy del blog El día que estes muerto sabrás cuanto te quieren que sigo asiduamente:

— Por qué mira el reloj con tanta insistencia.
― Es para que no se me escape el tiempo.
― Entonces debe estar atento. El tiempo es hábil y escurridizo.
― Cierto, la última vez que me despisté, perdí mi juventud. Ahora no estoy dispuesto a dejar escapar ni un sólo segundo.
― El mejor método para evitar fugas de tiempo es detenerlo antes de que eche a andar.
― Sí el momento más delicado es la medianoche. Siempre se me termina por escapar un día.
— Otra solución sería hacer desaparecer cualquier medidor de tiempos.
― Es posible. Si todos los instrumentos y objetos para medirlo desaparecieran, no habría forma de saber de su existencia.
― Venga, manos a la obra.

Disfrutad del día y, si alguna vez os ha dado por reíros sin ninguna razón (psicotrópicos a parte), enhorabuena. Un abrazo a tod@s

Después de la tormenta…

Publicado: septiembre 10, 2010 en Sin sentidos

…llega la calma. Buenas a tod@s de nuevo, ha pasado mucho tiempo (como viene siendo habitual) desde que me dejo entrever por estos lares y os cuento algo. La verdad es que ha sido un verano complicado. Sólo he tenido una semanita de vacaciones y he currado de lo lindo. Muchos de vosotros sabréis que el último proyecto en el que me ha tocado bregar ha sido el desarrollo de la tienda online de zara (www.zara.com) y que hace apenas una semana se publicaba.

Como comentaba uno de mis jefes uno de esos días de los muchos del mes de agosto de trabajar mucho y dormir poco: «Es muy difícil que puedas acabar en un proyecto que vaya a ver tanta gente». Y tiene razón, el día 8 de septiembre, Google Analitics nos decía que habíamos tenido cerca de 300000 visitas; puede no parecer mucho, pero ninguno de los proyectos que toqueteé anteriormente creo que se acerque ni un poquito.

¿Y qué os podría contar yo de todo esto? Pues nada nuevo porque ya se ha dicho todo en Internet. Que si el diseño de la web es feo, que si casca por todos lados, que si menudo error de SEO para el posicionamiento en los buscadores, etc. etc. etc. y hasta que no se usaba un framework propietario y que nos habíamos picado todo desde cero… En fin, comentarios más o menos acertados pero que al final, casi siempre dejan entrever que la culpa es de los desarrolladores (o por lo menos es lo que yo leo entre líneas…).

Ahora, una semana después con la web pseudo-estabilizada (no nos engañemos, todavía no está del todo estable pero está totalmente operativa) puedo decir que el paso a producción no fue bueno. ¿Malo? Pues no del todo porque si así hubiera sido no se hubieran hecho 1200 pedidos (que realmente fueron más) el primer. Yo lo dejaría en pasable.

Ya os digo, no voy a contar mucho porque todo está en la web, cuando os vea por ahí ya os contaré porque hay mil chascarrillos buenísimos que no me apetece publicar aquí. Sólo una cosa más, en cuanto al mensaje SEO de posicionamiento que salía en Google: estoy de acuerdo con que no deberían haberlo hecho así pero quitando a parte que pueda o no ser publicidad viral ¿alguien cree que Zara necesita darse a conocer?… yo creo que no.

Un saludo a tod@s!

y ya pasaron dos meses…

Publicado: junio 25, 2010 en Sin sentidos

Buenas a tod@s!

¡Cómo pasa el tiempo! Hace ya dos mes que no doy señales de vida por estos lares… La verdad es que han sido dos meses de muchos meneos tanto laboral como personalmente pero me han faltado ganas e inspiraciones para pasarme por aquí. Un día de estos, cuando la musa se decida a aparecer de nuevo y dedicarme un poco de tiempo, espero contaros algo con chicha y un poco interesante. Hoy no va de eso.

Simplemente comentaros que el proyecto en el que ando involucrado estos últimos 6 meses verá la luz a principios de septiembre. Ha salido en la prensa y en bastantes medios (sí chaval@s, para los que no lo sepáis estoy en un proyecto de ámbito internacional y que se supone, y esperamos, tenga repercusión) así que no hay posibilidad de retraso. Dada la gestión de tiempo que tenemos, esto se traduce a que vamos de culo :-). He aprendido un montón pero esto ha provocado que el número de canas en mi cabeza haya aumentado (tengo en mente un par de artículos técnicos… tiempo al tiempo).

En cuanto al ámbito personal os comento que se avecinan cambios. Con un poco de suerte en breve me voy a vivir solo y espero que esta nueva aventura sea tan enriquecedora como la que empecé hace ya 10 años (qué viejos somos!!!) al venirme a estudiar a Coruña. Han pasado muchas más cosas: algunas buenas y algunas malas pero de estas no me apetece ahora mismo escribir nada, así que lo dejo para otro momento.

Por último sólo desear buena suerte a todos los opositores que se estén peleando estos días con los exámenes: ¡mucho ánimo y mucha suerte! Y también, felicitar al señor Burrelius porque en tiempos de crisis, se ha hecho un huequecito en el mundo laboral: bienvenido, ahora solo tenemos que esperar la jubilación 😛

Lo dicho, que es poco e insípido, nos veremos.

Validation

Publicado: abril 24, 2010 en Cine, Videos

Boas a tod@s!.

Hoxe, unha amiga publicou no facebook un vídeo (en dous enlaces a youtube) dunha historia moi simpática que creo que merece a pena compartila con vos: Validation. Son, entre os dous, quince minutiños que pasan voando e que verdadeiramente están ben.

Os protagonistas do vídeo son TJ Thyne e Vicki Davis e o director e guionista é Kurt Kuenne. Non é que coñeza nada deles… pero é por se queredes buscar máis cousas ou algo así («cultura que os regalo» como escoitei un día :-D).

Espero que o disfrutedes coma min.

P.D.: O feito de escribir en galego hoxe é porque sempre falo en galego coa rapaza puxo os enlaces… e deume por ahí. Graciñas Po!

De faros y monumentos

Publicado: abril 21, 2010 en Cultura variada

Buenas a tod@s!

Hace mucho que no escribo nada y aprovechando que mis jefes me tienen hoy un poco abandonado he decidido contaros algo. Últimamente entre despliegue y despliegue tengo mucho tiempo (es lo que tiene trabajar con un WAS desde el eclipse) a leer blogs y, de vez en cuando, me encuentro con cosillas muy interesantes. Hoy trata de esto, de compartir algo que encontré por ahí y que puede resultar entretenido.

No recuerdo muy bien con quién ni cuándo fue, pero hace poco con alguien comenté algo sobre fotos de faros que están en el mar en medio de una tormenta. De hecho, comentamos la foto mítica en la que se ve la puerta de un faro con un fulanito en él y una ola enorme que se lo va a tragar todo. Seguro que os suena. Bien, pues he buscado un poco por ahí y resulta que la foto es real y es en el Faro la Jument (en Ouessant, Francia); fue tomada por el fotógrafo especializado en faros Jean Guichard. La foto es impresionante pero he llegado a ella gracias a este vídeo que me encontrado en el fabuloso blog de Anfrix:

Además, me he acordado también de mi mini-viaje por la zona del Val Miñor en Semana Santa y, sobre todo, de nuestra visita a Monteferro. Siempre me llamó la atención este sitio que os aconsejo visitar porque tiene unas vistas increíbles y mucha historia (yo iba de pequeño con mis padres a comer allí todos los domingos y tengo muy gratos recuerdos :-)). Independientemente de todo lo que te puedes encontrar paseando por el monte, si sigues la carretera hasta que se termina te encuentras con una mole enorme de piedra que desde pequeñito me impactó. El señor Burrelius dice que es una papelera gigante (era así ¿no?) y yo, no sé a quien se lo escuché, defiendo que es un faro.

He rebuscado un poquito por ahí y resulta que esa edificación es el Monumento a la Marina Universal, obra del arquitecto Manuel Gómez Román. Inaugurado en 1913, es un homenaje a las cuatro marinas: la de guerra, la de pesca, la mercante y la deportiva, representadas por cuatro coronas de bronce, y una imagen de la Virgen del Carmen, patrona de todas ellas. (leído aquí).

Realmente no he conseguido encontrar ninguna referencia a que sea o no un faro. Lo que tengo claro es que no es una papelera :-P, así que seguiré defendiendo que es un faro. Si alguien sabe más de esta historia, por favor que me lo cuente porque la verdad es que me interesa bastante.

Ahí queda eso, hoy un poquito de cultura para compartir. Nos vemos!

P.D.: Para aquellos que queráis saber más de Moteferro o que no os creais que de verdad merece la pena, os dejo este link para que veais lo que os perdéis.

Frase #15

Publicado: abril 14, 2010 en Frases

Leído en el libro Sauce ciego, mujer dormida de Haruki Murakami:

Tenía la sensación de haberme convertido en el sillón de un dentista. Nadie me recriminaba nada. Nadie me odiaba. Pero todos me evitaban como la peste y, si me topaba con ellos, me daban cualquier excusa inverosimil y ponían pies en polvorosa.

Frase #14

Publicado: marzo 19, 2010 en Sin sentidos

Leído en el libro Las partículas elementales de Michel Houellebecq:

Había en él algo espantósamente triste, […] creo que era el ser más triste que he conocido en mi vida, y aún así la palabra tristeza me parece demasiado suave; más bien debería decir que había en él algo destruido, completamente arrasado. Siempre tuve la impresión de que la vida era una carga para él, que ya no sentía el menor vínculo con ninguna cosa viva. Creo que resistió justo el tiempo necesario para acabar sus trabajos, y que ninguno de nosotros puede siquiera imaginar el esfuerzo que eso le costó.

Melocotón

Publicado: marzo 1, 2010 en Historias, Sin sentidos

Creo recordar que llevabas algo en el pelo. ¿Una diadema? ¿Un lazo? No estoy seguro. De lo que si estoy seguro es de que lo llevabas atado y recogido porque recuerdo claramente el momento en el que te lo soltaste. Largo, negro y liso. La música no me gustaba demasiado pero era eso o irse para casa y, dada la situación, esto último no era opción. Estabas bailando. Bailabas al fondo del local. Más tarde me contarías que te encantaba bailar aunque no ese tipo de música. Normal pensé.

No recuerdo por qué empezamos a hablar. Creo que fuiste tú, te acercaste y me dijiste algo… Supongo que contestaría una tontería para intentar parecer simpático y debió funcionar, porque sé que nos pusimos a hablar uno frente al otro y cuando nos dimos cuenta, las luces estaban encendidas y la música se había callado. Te acompañé hasta el coche y allí nos despedimos. Tuve que pedirte dos veces el móvil porque hilábamos una cosa con otra y siempre se te olvidaba… o eso o me dabas largas.

Cuando me desperté, mientras remoloneaba en cama dando vueltas y escuchando la lluvia, me acordé de un olor. Melocotón. No me di cuenta por qué vino a mi mente hasta que me acorde de la primera tontería que te dije y de cuando te reiste. Tu aliento me rodeó dejando esa fragancia alrededor que luego nos acompañó durante cerca de dos horas.

No me importaría volver a notarlo.

Escuchando: “Your heart” – Donovan Frankenreiter – Pass it around (2008)